Donderdag 22 november, 12.30 uur was ik present. Ik stond voor de deur van het Louman Automuseum en bedacht mij wat de dag brengen zou. Binnen gelopen en hartelijk ontvangen. Mij werd de koffie en de broodjes gewezen die erg lekker waren. En overal zie ik bekenden.

Rustig eten is er niet bij, maar dat hoort er eenmaal bij. Al snel werden wij verzocht plaats te nemen in de zaal. Nette opstelling rond het podium, goede akoestiek en belichting. Allemaal perfect. We worden welkom geheten door Marijke van Roskam, dagvoorzitter. Complimenten hoe zij de regie hield. Soepel en strak hield zij het overzicht.

Na het welkomstwoord sprak de voorzitter van de OSB, Piet Adema, de zaal toe. OSB had eerder die ochtend haar ALV gehouden en die gaf kort weer wat het programma was die middag.

Als 1ste spreker was de staats secretaris mevrouw Tamara van Ark. Die sprak de zaal toe hoe zij de arbeidsparticipatie bezag. Roemde de schoonmaakbranche als een branche die zich echt inzette voor complete arbeidsparticipatie. Zij was de mening toegedaan dat de overheid dergelijke initiatieven zou moeten ondersteunen.

En daar miste ik eigenlijk de diepte; want wat zou de overheid kunnen doen? Hoe zou zij de arbeidsparticipatie willen stimuleren als overheid? Was er budget voor nieuwe initiatieven? Net dat soort zaken die ik zou willen horen. Niet gedetailleerd, maar wel dat er gekeken kan worden. En dat was mij te vaag. Maar dat is dan ook mijn persoonlijke mening.

2de spreker, bijzonder hoogleraar Jan Takken. Hij gaf een flitsende presentatie hoe de wereld en de voorheen zo duidelijke rolverdeling in krap 40 jaar een totaal ander aanzien heeft gekregen. Hoe het traditionele rolmodel verdwenen is. Met dat gegeven kwamen er cijfers op het scherm die de correlatie duidelijk maakte hoe het nu is, en hoe het in 2040 zou kunnen worden. Harde taal? Nee, volstrekt heldere taal in mijn beleving. Volgens de heer Takken ziet de opbouw in leeftijd categorie en de daarbij horende verdeling in autochtoon en allochtoon er substantieel anders uit. Plus werd duidelijk dat het gevoel van WIJ verschoven is naar IK.

Het traditionele arbeidspatroon en de wensen ten aanzien van het leven is net zoals het rolmodel compleet anders geworden. Zijn boodschap is dat de huidige generatie die voort is gekomen uit de babyboom golf zich heel snel moet voorbereiden op een ander soort sociale wereld. En dat de traditionele waarden vervangen worden door een soort “hopgedrag”. Een flexibel denkgedrag is hierbij sterk nodig om straks alles in goede banen te leiden.

(ik zou graag zijn presentatie in handen willen hebben om alles nog eens door te nemen zeg!)

Na de pauze sprak Kristel Groeneboom. Alhoewel haar presentatie inhoudelijk niet over onze branche ging, was het parallel spoor een verhaal wat wij allemaal kennen. Wat zij als jonge vrouw mee maakte in haar (metaal) wereld klonk ons allen bekend in de oren.

Als 4de en laatste spreker was het woord aan Marcel van der Weide. Helder en duidelijk vertelde deze man hoe zijn leven is verlopen na de diagnose van de ziekte. Waarbij hij gelijk een aantal zaken wegnam. Hij had de kanker niet overwonnen, want dat zou betekenen dat de mensen die het niet overleefden, verloren zouden hebben. En om iets te winnen moet je een prestatie leveren. En als er iets was wat deze man niet had gedaan was een prestatie leveren om zijn ziekte te boven gekomen. Hij gaf aan dat hij geluk moest hebben gehad. En om iets terug te doen besloot hij via zwemmen aandacht te vragen. Hij verhaalde hoe hij zijn Elfstedentocht beleefde, hoe hij had getraind en wat er door hem heen ging. Hij wist dat gevoel goed over te brengen want toen hij vertelde hoe kapot hij was na 80 kilometer zwemmen, kon ik meeleven in dat gevoel.

Juist zijn verhaal deed de zaal denken aan wat iedereen iedere dag meemaakt. Allemaal hebben wij onze tegenslagen, maar hoe je er mee omgaat is de clou van het verhaal. Ook moet je simpelweg wel eens toegeven dat niet tegenstaande je hard en lang gewerkt hebt, iets toch kan mislukken. Want hard werken is geen garantie voor succes.

Juist deze boodschap trof mij hard. Ik vind het te respecteren dat iemand toe kan geven dat iets mislukt is ondanks wat er in gestopt is. Je verlies nemen en daar tevreden mee zijn. Maarten vertelde dat hij uiteindelijk de Elfsteden niet had afgemaakt, was dit een nederlaag? Nee, hij had maximaal gepresteerd en kon niet beter. Zou hij het nog eens proberen? Dacht van niet was zijn antwoord. Ik richt mij nu op zaken die ik nu belangrijk vind.

Juist dat laatste was zeer inspirerend voor mij. Je kan inderdaad lief en zaligheid ergens in leggen. En als je alles hebt gegeven maar het is desondanks niet gelukt, niet bij de pakken neer zitten maar jezelf bij elkaar sprokkelen en doorgaan met nieuwe zaken. Ik ben getroffen door zijn verhaal dat ik vergat waar het eigenlijk om draaide in dit congres.

Na afloop de traditionele borrel en napraat. Helaas voor mij riep de plicht al snel zodat ik voortijdig weg moest gaan.

Conclusie; was dit een congres nuttig? Ja, ik heb toch weer wat zaken geleerd. Zaken in ander licht gezien of de correlatie beter begrepen. En heb een glimp van de toekomst gezien. En dat allemaal in een strak opgezette ambiance. Mijn complimenten aan de OSB.

Was er dan niets op aan te merken, kunt u denken. Nou, 1 klein dingetje was de rode draad die door de hele dag aangestipt werd. Ik wil dat samenvatten in dit gezegde: Friesland Boppe. Geen idee waar dit op slaat, dan was u er niet of heeft u het niet gemerkt. Ik wel. Was het storend, ach wel nee.

Maurice Rutgrink
Voorzitter SieV